Piosenka dwudziesta dziewiąta.

 Obudziłam się w swoim łóżku. Zayn, był tak dobry, że został na noc, już trzeci dzień. Uparł się, że będzie przy mnie spał, więc w wyniku spał na podłodze. Spojrzałam na niego.
Jego niewinna twarzyczka, pogrążona była w śnie. Zerknęłam na jego rękę. Leżała na skraju mojego łóżka. Pewnie znów się darłam przez noc i trzymał mnie za rękę.
  Po cichu wyślizgnęłam się z pokoju i ruszyłam do łazienki. Wskoczyłam do wanny. Wzięłam szybką kąpiel i wróciłam ubrana w dres do pokoju. Zayn wciąż spał. Śpioch kochany. Zerknęłam jeszcze przez chwilę na mojego najlepszego przyjaciela i wyszłam.
Zerknęłam na zegarek. Dziewiąta, trzydzieści jeden. Westchnęłam cicho. Nie obudzili mnie do szkoły. Przecież to, że... Niall ze mną zerwał, nie uwalnia mnie od szkoły.
- Co ty tu robisz o tej porze ? - spytał tata, wchodząc do kuchni.
Obejrzałam się za siebie i spojrzałam na tatę.
- Cześć, Dadi. - przywitałam się, nie zwracając uwagi na jego pytanie.
- Jak się czujesz? - spytał, przysiadając przy stole. Podstawił mi pod nos świeżutkie bułeczki z jabłkami i posypką cynamonową. Dotknęłam palcem słodkości. Jeszcze była ciepła.
Uśmiechnęłam się do niego.
- A jak mam się czuć? - odparłam.
Tata wzruszył ramionami i podsunął mi bliżej bułeczki.
- Dzięki, Tato.
- Zayn jeszcze śpi? - zerknął w stronę schodów. Przytaknęłam głową. - Odsypia. - mruknął.
Spaliłam buraka. I zajęłam się swoim śniadaniem.
- Słyszałeś?
- Nie dało się, nie słyszeć. - powiedział miękko, z lekkim uśmiechem.
Westchnęłam cicho i usłyszałam, że ktoś schodzi po schodach. Zerknęłam w ich stronę. To Zayn. Zaspany, z nieułożoną fryzurą - wyglądał wręcz słodko.
- Dobry. - przywitał się chrapliwym głosem i usiadł na krzesełku po mojej lewej stronie.
- Dobry, dobry. Co, nie wyspany? - spytał Tata, podsuwając Zayn'owi porcję bułeczek dla niego.
Zayn ukradkiem spojrzał na mnie. Przez chwilę wpatrywał się w bułki pod swoim nosem, odetchnął i powiedział:
- Z pierwszym krzykiem myślałem, że zawału dostanę. Ale potem to już nie było źle. - Uśmiechnął się do mnie ciepło.
- Powinieneś się ogolić. - powiedziałam, gładząc jego brodę z kilkudniowym zarostem.
Wzruszył ramionami i zaczął zajadać się bułeczkami.
- Przepyszne panie Christie. - pochwalił.
Taty EGO wzrosło z tym komplementem. Tata uśmiechnął się zawadiacko i uniósł wyżej brodę.
- Niestety nie mojego wyrobu. - odparł. - Macie na dziś jakieś plany? - spytał.
Spojrzałam na Zayn'a.
- Pewnie masz jakieś plany... - powiedziałam cicho. Poczucie samolubności i egoizmu dało o sobie znać.
- Nie mam. Jeżeli pan się zgodzi to zostanę u was jeszcze przez kilka dni. - odparł bez krępacji. - Muszę skoczyć tylko po niezbędne rzeczy.
- Oczywiście. Nawet jest dla mnie to pomoc. - powiedział Tata.
Nie widziałam wyrazu jego twarzy, bo siedziałam do niego tyłem, ale dałabym sobie rękę uciąć, że wskazywał na mnie znacząco.
- Ja jadę do zarządu gminy, a potem muszę jechać do Luton. Wrócę wieczorem. Uważajcie na siebie. - powiedział i poczochrał moje włosy.
- Tsa. - mruknęłam i włożyłam talerz do zmywarki. Przetarłam oczy i oparłam się rękoma o blat, przy zlewie. Zamknęłam oczy. Poczułam jak włosy zwisają przy mojej twarzy.
Po chwili poczułam coś jeszcze. Dotyk na moich biodrach. Ręce ciemnowłosego spoczęły na nich i przytulił mnie do siebie.
- Jak się czujesz? - spytał niepewnie mulat.
- Jeszcze to do mnie nie dotarło.
Powoli odwróciłam się do niego, tak by widzieć jego minę. Nasze twarze dzieliło niebezpiecznie mało centymetrów. Widziałam jak powoli nasze twarze przybliżały się do siebie.
"Nie chcesz tego! On jest dla ciebie jak brat!" - krzyczał mój umysł.
"Chcę" - odparłam w myślach i musnęłam usta mulata.
  Poczułam smak cynamonu. Miękkie usta, lekko rozwarły się i odwzajemnił pocałunek. Oplotłam jego szyję i przyciągnęłam bliżej siebie. Zsunął niżej swoje ręce. Niżej niż biodra. Spoczywały teraz lekko pod biodrami.
  Nie wiem ile się całowaliśmy. Nie było to przyzwoite ze względu na Perrie, ale kto by się nią teraz, w tej chwili, przejmował... Czułam się jakby to trwało wieczność i nigdy nie miało się nie kończyć. Jego słodkie usta ostatni raz musnęły moje usta.
- Boże... - szepnął, zamykając oczy.
- Przepraszam. - odparłam zawstydzona.
- Za co? - wciąż miał oczy zamknięte.
- Za to, że cię pocałowałam. Nie powinniśmy. - odparłam.
Moje ręce spoczywały nadal, splecione, na jego karku.
- Czy ja wiem... - mruknął.
Podniosłam jego brodę, zmuszając by spojrzał na mnie.
- Niall... - szepnęłam z gulą w gardle. - I Perrie.
- A kto by się nimi w tej chwili przejmował. - powiedział i ponownie jego usta spoczęły na moich.
- Zayn, my nie... - powiedziałam odrywając się od niego. Spojrzał na mnie przepraszająco. Jego ciemno czekoladowe oczy, wpatrywały się we mnie jak w obrazek.
- Nie powinniśmy, wiem. - odparł cicho i pocałował mnie w kącik moich ust.
Popatrzyłam w jego oczy. Wtuliłam się w jego ramię, a on objął mnie mocno i zatopił twarz w moich włosach.
- Tak zwyczajnie podchodzisz do swoich krzyków w nocy. Jakby to było czymś normalnym. - odparł po dłuższej chwili ciszy.
- Dla domowników tego domu to jest "normalne". - odpowiedziałam. Teraz to on spojrzał na mnie z uniesioną brwią. - Po przeprowadzce darłam się przez sen. Po śmierci mamy, także. Ostatnio też miałam krzykliwe noce. - wzruszyłam ramionami.
Przeczesałam palcami, włosy Malik'a. Normalnie nie pozwoliłby mi na to, ale jego fryzura była w nieładzie więc, pozwolił mi na ten ruch.
- Zabieram cię dziś na zakupy. - oznajmił.
- Zayn, ostatnie co chcę właśnie teraz robić to zakupy... - jęknęłam.
- Z pewnością. Wierzę ci, ale w domu siedzieć nie będziesz. - zaakcentował słowo "nie". - A teraz nie wiem co rób, ale daj mi pół godziny bym ułożył włosy. Podjedziemy do mnie, wezmę sobie jakieś ciuchy i zaczniemy zakupowy szał! - wydawać, by się mogło, że to jego bardziej zakupy fascynują niż mnie.
Niczym baba.
Powoli oderwał się ode mnie i zjadł ostatni kawałek bułki. Upił łyk herbaty, a talerz wsunął do zmywarki. Nachylił się nade mną i pocałował mnie w czubek głowy.
- Kocham cię mała. Pamiętaj o tym. - szepnął.
- Ja ciebie, też kocham. - odparłam z gulą w gardle.
Tak ciężko było mi teraz mówić o miłości, gdy swoją właśnie straciłam.
 
*Narracja Trzecioosobowa*
- Widzieliście gdzieś Nialler'a? - spytał Louis.
Liam głębiej wbił się w fotel i schował za książką. Niall raczej nie chciał mówić im, o swoich zamiarach
- Liam? - usłyszał swoje imię.
Przesłuchanie się zacznie, pomyślał, i jak zwykle zachował powagę
Spojrzał wyczekująco na przyjaciela. Jego niebiesko szare oczy, wpatrywały się w niego z zniecierpliwieniem.
- No co? - spytał w końcu.
- No co? Sądziłem, że ty mi to powiesz. - odparł.
Ciemny blondyn przygryzł wargę i spojrzał na loczka. Także oczekiwał wyjaśnień.
- Nie wiem gdzie on jest.
- No jak to nie wiesz?! Ty ostatni się z nim widziałeś, musiał ci coś powiedzieć! - oburzył się brunet. Wstał i nerwowo chodził po salonie. - Tak cicho w tym domu, bez jego śmiechu... - odparł juz ciszej i smutniej.
Przyjaciele mu przytaknęli.
- Li dobrze wiesz, że Horan, gdy jest załamany robi się lekko myślny. Musisz nam powiedzieć co ci dokładnie wczoraj powiedział. - odezwał się Styles.
Niczym na przesłuchaniu, pomyślał Daddy.
- Sęk w tym, że nic mi nie powiedział. - nie skłamał. Niall wczoraj mu powiedział tylko tyle, że nie wraca na noc do domu.
- Nie wziął kluczyków od Landrovera. - oznajmił zielonooki. - Długo się nie nachodzili. - mruknął dodając.
- Harry! - skarcił go brunet z kilkudniowym zarostem
- No co? Taka prawda... - odparł, wzruszając ramionami.
- Tyle, że tu chodzi o to, że oni nie zerwali bo to było "zauroczenie" - zaczął Tomlinson, wykonując w powietrzu cudzysłów. - tylko coś Nialler'a ugryzło. Przecież on był w niej zakochany po uszy! Od tak, - pstryknął palcami, jak gdyby coś wyczarowywał - to nie minęło.
Chłopcy się z nim zgodzili.
  To nie było zauroczenie. Ci dwoje naprawdę się kochają, zatopił się w swoich myślach Tommo. Muszę wziąć sprawy w swoje ręce.
Sam sobie przytaknął.
Nikt inny nie ruszy swoich szanownych, czterech liter by ich ze sobą umówić. Muszą się pogodzić i wrócić do siebie. Innego wyjścia nie widzę, pomyślał wyglądając przez okno. Tylko gdzie ten Niall?

*Niall*
  Położyłem się przy otwartym balkonie. Łzy spłynęły po moich policzkach. Zamknąłem oczy i w myślach błagałem, by to był zły sen. Pociągnąłem nosem i poczułem ten zapach. Jej zapach. Jej pięknych perfum.
Momentalnie otworzyłem oczy. Podniosłem się szybkim ruchem i wyszedłem na balkon. Pociągnąłem ponownie nosem, by poczuć jeszcze raz ten zapach. Czułem go. Czułem go tak wyraźnie, jakby stała obok mnie.
- Kocham cię. - roześmiał się dźwięczny głos, tuż nad moich uchem. 
Odwróciłem się przestraszony. Nikogo jednak nie było.
- Emily? - spytałem ciemność. Łzy ponownie spłynęły do moich oczu. Ścisnąłem mocno powieki. Oparłem się o barierkę i schyliłem głowę.
 Księżyc już widniał na niebie. Westchnąłem cicho.
- Nie bądź smutny... - szepnęła. Ponownie jak oparzony odwróciłem się za siebie. Za mną nikogo nie było. Spojrzałem w dół. Także nic.
- Nie szukaj mnie wokół. Szukaj mnie w środku. - powiedziała ponownie i poczułem ostre ukłucie w sercu, a po chwili zapach jej perfum. 
  Chciałem ponownie poczuć jej zapach. Skupiłem się, ciągle o Niej myśląc. Jednak niczego już nie poczułem...

 
  Piosenka dwudziesta dziewiąta. c : Liczę na chociażby 10 komentarzy w szybkim tempie. :) Rozdział dodam po 11 komentarzach. Tym razem będę punktualnie z 11 komentarzem. C : 
  Mam prośbę: jeżeli dałybyście radę, proszę o udostępnienie mojego bloga. : 3 Także udostępniam blogi. 

                                                                            Kocham Was, Nils. ♥