Piosenka trzydziesta pierwsza

  Droga minęła dość szybko. Początkowo nie rozmawialiśmy. Zagłuszaliśmy ciszę, piosenkami z radia. Dopiero, gdy w radiu puścili One Thing chłopców, zaczęliśmy jak ostatnie debile, drzeć się na cały samochód, śpiewając.
Nawet zwrotka Niall'a, nie wywołała u mnie ukłuć sercowych. Starałam się śpiewać z Zayn'em na tyle głośno, by zagłuszyć Jego głos, własnymi.
  Mijaliśmy masę osób. Rodziców z dziećmi, pary, samotnie wędrujące osoby, dzieci, młodzież, starsze osoby. Każda z tych osób miała własny świat. Własne problemy. Niby tak podobne osoby do nas, a jednak tak inne. Niby te same problemy, lecz każdy przeżywa je inaczej.
  Mój wzrok przykuła dziewczynka, która radośnie przebiegała przez pasy, na których akurat dla nas zapaliło się czerwone światło. Na środku. Centralnie przed naszą maską - zatrzymała się. Spojrzała na mnie, dużymi oczkami. Po mimo dzielącej nas odległości, dojrzałam jej mocno zielone, z odcieniami szarego tęczówki.
Mała uśmiechnęła się do mnie i przyjaźnie pomachała. Z przypływem emocji - odmachałam jej.
 Zayn spojrzał na mnie z komicznym wyrazem twarzy.
- Co robisz? - spytał, tłumiąc śmiech.
- Odmachałam tej dziewczynce... - na poparcie swojej wypowiedzi, wskazałam przednią szybę.
Na pasach jednak nikogo nie było. Zayn przymrużył oczy i nic nie odpowiedział. Rzeczywiście, musiałam wyglądać prze komicznie, machając do przedniej szyby.
Spojrzałam w okno po mojej prawej stronie. Na chodniku dojrzałam dziewczynkę. Dziewczynka posłała mi pełen radości uśmiech. Uniosła dłoń. Powoli rozprostowała ją. Na jej dłoni, widniał czarny napis "Wróć". Zamrugałam kilkakrotnie i znów spojrzałam w miejsce, gdzie stała dziewczynka. Jej jednak już nie było.

  Powoli wszedłem do naszego domu. Zamknąłem za sobą drzwi. Zostałem sam na pastwę reszty zespołu. Louis wykręcił się tandetnym argumentem, że musi jechać do Calder... Uwielbiał u niej siedzieć. Calder odkąd jej rodzice wraz z Louim sprezentowali mieszkanie na drugim końcu Londynu, często tam przesiadywała z Tommo.
- Louis ? - dobiegł mnie głos Harry'ego.
- Nie... To ja. - odparłem po chwili zastanowienia.
Już po sekundzie, byłem w objęciach zielonookiego. Ściskał mnie mocno. Zacząłem tracić powietrze.
- Ehym... Ekhym. Harry... Dusisz!
- Sorry. - powiedział i wciąż mnie ściskał, niczym wąż boa.
- Czyżbyś, aż tak, stęsknił się za mną, chamie?
- Aa, humor ci dopisuje to dobrze! - krzyknął i w podskokach pobiegł do kuchni.
- Ta, bardzo. - odparłem i zaśmiałem się.
Rzuciłem torbę na kanapę i ruszyłem do kuchni. Głodny byłem!
Harry coś "pichcił" w kuchni. A raczej próbował. Hazza miał dwie lewe ręce, jeżeli chodzi o gotowanie. Zemdliło mnie i pociągnęło do wymiotów.
Styles dostrzegając moją reakcję, wyłączył palnik i otworzył na oścież okna.
- Tak. Dobrze robisz. - powiedziałem, sięgając po patelkę. Jedną ręką zatkałem sobie nos, a drugą wyrzuciłem do kosza "coś", co miało być do zjedzenia.
- Ojeja. Jak dobrze, że wróciłeś. - Loczek, przytulił mnie od tyłu i oparł policzek o moje plecy.
- A ty sam w domu?
- Noo. Tak mi się nudzi. Nie wiem co ze sobą zrobić. I Rons będzie tu za godzinę. - powiedział, krzątając się po pomieszczeniu.
- Rons? - upewniłem się. Harry przytaknął. - Jennifer co na to? - spytałem z uniesioną brwią, zaglądając do lodówki. Na ich szczęście była uzupełniona. Horan głodny, Horan zły, jak to mówił Paul.
Mój rozmówca wzruszył ramionami. - Jenn nic na to. Chyba mogę się spotykać z kim chcę prawda ? - odparł.
Przytaknąłem, kładąc tackę na wysepce, by zrobić sobie coś do jedzenia.
- Gdzie reszta ? - spytałem, niby od niechcenia. Jednak cholernie mnie to ciekawiło.
- Liam pojechał po Dan, bo dziś u nas nocuje. Loui to wiesz, u El, ja w domu. - odpowiedział.
Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem. A Styles dobrze o tym wiedział.
- A Zayn?
- Zayn... - zaczął. - Zayn jest u swoich rodziców.
- U rodziców? - spytałem z niedowierzaniem. Przytaknął.
- Od kilku dni nie ma go w domu. - odparł.
- Harry? - zagadnąłem.
Byłem pewien, że Styles nie jest ze mną do końca szczery.
- Tak?
- Nie ukrywaj przede mną tego, co ukrywasz. - Hazza zaśmiał się nerwowo.
- On nocuje u Emily... - odparł, bardzo cicho. Niemalże niesłyszalnie.
Ręce zaczęły mi się trząść. Nóż który właśnie trzymałem w ręku, upadł w brzękiem na ziemię. Sięgnąłem po niego szybko i odłożyłem na blat.
Zacząłem nerwowo chodzić po kuchni. W końcu wybiegłem na taras. Zamknąłem za sobą z trzaskiem drzwi tarasowe i usiadłem na niezłożonych leżakach. Wyjąłem fajkę.
Trzęsącymi się rękoma, odpaliłem ją. Zaciągnąłem się.
- Ty palisz?! - spytał zaskoczony Harry.
- Tak kurwa. Tak kurwa, palę! - wydarłem japę.
Harry, aż odskoczył, przestraszony. Przysiadł obok mnie i bez słowa mnie objął ramieniem.
Wtuliłem się w niego. Tak bardzo chciałem to naprawić. Naprawdę.

- Saffa, Waliyah, uspokójcie się! - krzyknęła pani Trish'a. Choć jej głos był podniesiony, to ton był radosny.
- Mamo, będziemy się zbierać. - oznajmił Zayn, śmiejąc się, gdy Saffa podbiegła do niego i zaczęła go łaskotać. Złapał jej nadgarstki w swoją dłoń i uniósł do góry. Zaczął ją łaskotać i mówił, że ma błagać o przebaczenie.
- Em, Em. Ratuj! - młodsza siostra Zayn'a, krzyczała przez śmiech.
Rzuciłam się na Zayn'a i uratowałam Saffę. Po chwili łaskotałyśmy Malik'a.
- Doniyah! - krzyknął w stronę, swojej starszej siostry, która właśnie weszła do salonu.
- Nawet nie myśl. - zaśmiała się i usiadła na kanapie obok swojej mamy.
Po kilku minutach zabawy, usiedliśmy na kanapach i zaczęliśmy się zbierać. Doniyah pożegnała nas w salonie i poszła do siebie, pisać jakąś pracę. Waliyah poszła do swojego pokoju, gdyż przyszła do niej przyjaciółka.
Saffa i pani Trisha, odprowadziły nas do drzwi. Zayn pomógł założyć mi płaszczyk. Ubraliśmy się i już mieliśmy wychodzić, gdy Saffa pociągnęła Zayn'a za rękę i zmusiła do schylenia się.
Coś wyszeptała mu na ucho, a on oblał się rumieńcem i pokręcił szybko głową.
- Nie?! Jak to nie? - spytała z niedowierzaniem. - Okłamujesz mnie! - rzuciła oskarżycielsko.
- O co chodzi ? - spytałam z zabawnym uśmiechem.
- Saffa myśli, że jesteśmy parą. - odparł.
Ciemnowłosa kobieta, spojrzała na mnie ze współczuciem. Wiedziała jak teraz było ze mną i Niall'em.
Zaczerwieniłam się, lecz odpowiedziałam.
- Nie. Nie jesteśmy razem.
- A szkoda. Pasujecie do siebie. - powiedziała radośnie i pobiegła do salonu.
Zayn oblał się słodkim rumieńcem. Pani Malik odprowadziła nas do furtki i wsiedliśmy do samochodu.

  Aa. : 3 No, tak. Piosenka trzydziesta pierwsza. Wiem, kiepska.Nie miałam zbyt dużej weny... : c Następny rozdział będzie lepszy : )
  Zajrzyjcie do zakładki "Liebster Award ♥" nominowałam 11 osób (ta, inteligencja Nils) tyle się nominuje... : d Wpadnijcie w tę zakładkę : p
  No tak: WESOŁYCH, WESOŁYCH ŚWIĄT! SPEŁNIENIA MARZEŃ W NOWYM ROKU. MASY PREZNETÓW, ODPOCZYNKU LENIWEGO I W OGÓLE WSZYSTKIEGO CO NAJLEPSZE. XX

   Muszę spiąć pośladki i nadrobić. Gdyż w moim opowiadaniu jest dopiero początek kwietnia, a już u nas jest grudzień.. :d
  11 komentarzy = nowa piosenka. xx

                                                               Komentujcie. Kocham, Nils. ♥